Leninizm zrodził się za sprawą przywódcy bolszewickiego jakim był Włodzimierz Lenin. To on stał się także autorem książki pod tytułem „Co robić?”, która ujrzała światło dzienne w 1903 roku. W niej przekazał on podstawowe założenia opracowanej przez siebie i wprowadzanej systematycznie w życie doktryny politycznej.
Zdaniem Lenina, wyłącznie dla proletariatu istnieje pojęcie rewolucji. Ta zaś jest realna poprzez aktywne funkcjonowanie partii o charakterze typowo komunistycznym. Jeżeli natomiast mowa o ich składzie, to w owych formacjach pojawiać się mają rewolucjoniści, specjaliści w tejże dziedzinie. W opinii pierwszego bolszewika, wyraźny sukces partii komunistycznej w opisywanym obszarze jest natomiast możliwy tylko w sytuacji, kiedy jej członkowie będą opierali się na centralizmie demokratycznym. To z kolei przekładało się jednoznacznie na sposób prowadzenia wyborów. Oficjele partii założył Lenin typować poprzez demokratyczne wybory, Płyty Kanałowe Stropowe ale po ich zakończeniu, członkowie partii mieli wykazywać się wobec wytypowanych bezwzględnym posłuszeństwem.
Według Lenina, jeżeli społeczności chciały obalić kapitalizm, to mogły do tego doprowadzić tylko wstępując na drogę rewolucyjną. I na tej podstawie powstały priorytety przyświecające partii leninowskiej, za jakie niewątpliwie uznać należy zlikwidowanie dotychczasowego rządu oraz w jego miejsce wprowadzenie własnego. Nowy rząd leninowski miałby natomiast być prowadzony w imieniu proletariatu i wiązałby się z czasem z wprowadzeniem dyktatury proletariatu. Proletariat musi być natomiast poddawany określonej edukacji.
Wyżej wspomniana dyktatura proletariatu z kolei w swej teorii przyjmowałaby strukturę zdecentralizowanego systemy bezpośredniej demokracji. W praktyce polegałoby to w leninizmie na sprawowaniu władzy przez robotników poprzez lokalne rady, czyli z języka rosyjskiego – tzw. sowiety. Podobne formacje tworzone były także w okresie rewolucji październikowej.
